[2497] nakrawedziprzyjazni.blogspot.com

Ocena bloga: nakrawedziprzyjazni
Pierwsze wrażenie:
 

Bardzo ciężko jest mi wyrazić odpowiednimi słowami to, co poczułam, kiedy pierwszy raz spotkałam się z adresem Twojego bloga, a intuicja podpowiedziała mi, że pod tym musi się kryć coś zdecydowanie wartościowego. Szczerze mówiąc już od pierwszej chwili byłam zauroczona i zaintrygowana, chociaż oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego, że nawet najpiękniejszy adres nie gwarantuje równie owocnej treści. Jeśli już jesteśmy przy tej kwestii, to przyznam, iż nigdy w życiu nie wpadłam na pomysł, aby w nazwie strony internetowej użyć aż trzech słów, naszpikowanych wieloma polskimi znakami, i na dodatek nie oddzielić ich myślnikami. W tym wypadku, po dłuższej analizie uznałam, że jest to raczej zaleta, a nie wada całej tej konstrukcji. Osobiście, jako poetka, nie jestem zwolenniczką tytułów, sugerujących czytelnikówi treść opowiadania, choć jeśli chodzi o ten konkretny przypadek to jestem skłonna przyznać Ci rację, bo jest on na tyle oryginalny, że broni się sam.

Na krawędzi przyjaźni. Jest to położenie doskonale mi znajome, gdybym miała wymienić tutaj od myślnika ile razy i w jakich okolicznościach dostąpiłam podobnego stanu, prawdopodobnie moja spowiedź byłaby dłuższa niż sama ocena Twojego bloga, dlatego daruję sobie dalsze wywody w tym kierunku. W mojej opinii jest to dość globalny problem, co sprawia, że Twoje opowiadanie ma szansę dotrzeć do licznej rzeszy czytelników, oczywiście pod warunkiem, że treść jest równie interesująca jak samo przesłanie. Pierwsze co, zaczęłam zastanawiać się nad tym, czym właściwie jest dla Ciebie ta "krawędź", ponieważ śmiem twierdzić, że definicji może być równie dużo jak osób, stąpających po naszej planecie. Kluczowa jest również odpowiedź na pytanie, gdzie jest granica pomiędzy powrotem do tego, co było, a ostatecznym, nieuchronnym i całkowitym zakończeniem znajomości pomiędzy bliskimi sobie ludźmi. Jeśli chodzi o mnie jestem dość wypaczona społecznie i ta granica jest bardzo elastyczna, przy czym miłość jest dla mnie zdecydowanie wyższą wartością niż przyjaźń, ponieważ nauczyłam się, że to raczej miłość zostaje, kiedy przyjaźń zawodzi, aniżeli odwrotnie.

"Pragnąłem tak wiele powiedzieć, ale milczałem, i dlatego na krawędzi przyjaźni się znalazłem". Po pierwsze wydaje mi się, że przed "i" powinien być przecinek, po drugie zaś to zdanie brzmi jakoś sztucznie, co sprawiło, że od razu wiedziałam, że nie jest to żaden cytat. Z jednej strony to dobrze, że potrafisz sama coś zdefiniować, a z drugiej strony coś w tym zdaniu jest nie tak, przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Owszem, podobnie jak sam adres bloga zachęca mnie do dalszego zapoznawania się z Twoją twórczością, ale nakłada się na to, że w tym punkcie nie dostaniesz ode mnie maksymalnej liczby punktów. Zaznaczę jednak, że wychodzę naprzeciw wszystkiemu, co ma w sobie chociaż odrobinę tajemnicy, a tutaj zdecydowanie coś się kroi.

9/10 pkt.




Szata graficzna:

Szablon jest całością, idealnie do siebie dopasowaną. Trudno mi w tej chwili powiedzieć, co spodziewałam się zastać po wejściu na Twojego bloga, aczkolwiek po gruntownej analizie przyznaję rację twórcy szablonu i wyborcy kolorystyki, co do tego, że odcienie brązów i szarości są idealne jako tło dla treści opowiadania. Kolory w moim mniemaniu tworzą dystans - dystans, który chciałaś oddać pomiędzy głównymi bohaterami opowieści. Fakt, iż na szablonie znajduje się dorosły mężczyzna, może oznaczać, że to on będzie najważniejszą postacią w całej tej historii. Czyta książkę, od razu nasuwa się pytanie, czy przypadkiem nie jest studentem. Układ ramek nie jest zły, chociaż osobiście polemizowałabym, co do tego, czy nie powinny być czasem niżej lub przynajmniej bardziej po prawej stronie, aby nie przysłaniać fragmentu tułowia chłopaka, co wygląda odrobinę sztucznie (choć akurat to może zależeć od rozdzielczości i przeglądarki). Z mojego punktu widzenia, można by było również bardziej postarać się o lepszą widoczność linków, które znajdują się ponad ramkami. Moim zdaniem wszystkiego jest tutaj w odpowiedniej ilości, ciekawa jestem, czy linki o których wyżej wspomniałam, nie wyglądałyby lepiej w lewej ramce, niemniej z doświadczenia wiem, że mogłoby to popsuć efekt całości.

8/10 pkt.



Treść:

001. Droga wstecz:

Ten rozdział jest słaby. Oczywiście spełnia doskonale swoją rolę przybliżenia potencjalnemu czytelnikowi z czym dokładnie ma do czynienia i w jakich okolicznościach główny bohater znalazł się na krawędzi przyjaźni, ale nic poza tym. Wybrałaś sobie narrację pierwszoosobową, która jest zdecydowanie bardziej wymagająca, niż standardowa trzecioosobowa, co sprawia, iż nie wszyscy powinni się nią posługiwać. Brak jakiejkowiek akcji, dialogów. Rozumiem doskonale jaki miałaś zamiar, pisząc to wszystko, aczkolwiek według mnie zabrakło tutaj klasycznego prologu, który zachęciłby do zapoznania się z dalszą treścią. Napisałaś to wszystko w taki sposób, że owszem nadaje się to na stronę z pamiętnika, ale zdecydowanie nie na wstęp do opowiadania. Wszystko jest zbyt chaotyczne, niektóre informacje po prostu zbędne i gdyby była to prawdziwa powieść to ciężko byłoby mi uwierzyć, że to wszystko napisała osoba dwudziestoletnia, pomijając fakt, że mężczyźni dojrzewają później niż kobiety. Kluczem do sukcesu każdego bestsellera jest to, aby nie zmęczyć czytelnika na samym wstępie. Ty zaś zarzuciłaś go ogromem różnorodnych informacji, na które zwyczajnie nie był przygotowany.

002. Głęboka woda:

Zdecydowanie lepiej to wszystko wygląda, kiedy bierzesz się za akcję i wplatasz dialogi. Muszę przyznać, że nie odczuwam jakoś szczególnie faktu, że piszesz o mężczyźnie, nie będąc nim, a to zdecydowanie na plus. Jeśli miałabym jednak do czegoś się tutaj przyczepiać lub radzić, to nie wydaje mi się, aby chłopak interesujący się piłką nożną w wieku dwudziestu lat wyrósł z jakiejkolwiek formy, która wyrażałaby jego upodobania - tutaj jako przykład podałaś bodajże plakaty. Obecnie mieszkam z czteroma i mogę dać sobie o to rękę uciąć. Dystans pomiędzy tym, a poprzednim rozdziałem jest tak duży, że pojawiają się wątpliwości, czy oby na pewno pisała go ta sama osoba.

003. Pierwszy krok:

Zaczynasz w miejscu, w którym skończyłaś poprzedni rozdział i zapewne taki stan rzeczy będziesz kontynuować. Na razie trudno powiedzieć czy urywasz w tak zwanym odpowiednim momencie, w którym potęgują się żywsze emocje, co doskonale potrafią wykorzystywać twórcy przeróżnych seriali, czy też nagle zaczyna brakować Ci weny. Powoli się rozkręcasz, zaczynasz używać określeń z wyższej półki niż chociażby w pierwszym rozdziale. Podoba mi się to, że nie ma zbyt wielu rzeczy, do których można by było się przyczepić. Spotkanie z Austinem ma odrobinę zbyt łagodny przebieg niż wydawać by się mogło po zapoznaniu z pierwszym rozdziałem. Kolejna tajemnica, pięknie.

004. Ognisko:

No to ładnie podsumowałaś nasz kobiecy ród, chociaż z całą pewnością należy przyznać Ci rację. Sama często łapię się na tym, iż roztrząsam sprawy, które dla mojego faceta dawno już straciły znacznie. Zadziwiające jak bardzo się różnimy w obrębie tego samego gatunku, prawda? Nie do końca zgadzam się z tym, że nie próbujemy zapomnieć o przykrych doświadczeniach, aczkolwiek mężczyźni tak właśnie myślą i jestem z Ciebie dumna, bo jak na razie nie widzę znaczących potknięć w Twojej próbie wcielenia się w przedstawiciela płci przeciwnej. Kwestia zaginionej książki zakrawa już o wątek kryminalny, a musisz wiedzieć, że ja uwielbiam dobre kryminały. Colin był pewien, że starzy przyjaciele przyjmą go co najmniej chłodno, a tu proszę, Sophie rzuca mu się na szyję. Po raz kolejny wyczuwam tajemnicę plus wątek romansowy.

005. Noc na plaży:

Urocza jest reakcja Colina na zainteresowanie jego osobą ze strony Jenny. Część sielankowa, najważniejszy wątek, a mianowicie wywarcie na Colinie przez Sophie przysięgi, że nigdy nie pozwoli na to, aby po raz kolejny tak mocno się do niego przywiązała pozostawiłaś na sam koniec. Już w tym miejscu przekonałam się, że nie masz litości i nieprędko uzyskam od Ciebie odpowiedzi na pytania, które aż same cisną się na usta po każdym rozdziale, a Ty tylko dokładasz stale nowe. Dla mnie jest to recepta na bardzo dobre opowiadanie, ale trzeba uważać, bo przy takiej koncepcji można bardzo łatwo wpaść w pułapkę i tylko niepotrzebnie spowolnić akcję.

006. Wątpliwości:

Jak na razie podoba mi się sposób, w jaki dozujesz wszystkie wydarzenia. Tytuł rozdziału doskonale pasuje do treści, podoba mi się sposób, w jaki opisuje uczucia głównego bohatera. Dodajesz kolejny ciekawy wątek, a mianowicie rozluźnienie więzi pomiędzy Sohpie i Austinem, a Olivią.

007. Niespodzianka:

Mimowolnie zaczęłam się zastanawiać, co dokładnie masz na myśli, kiedy mówisz o kolorach lata. Osobiście nie mam w tym miejscu jakiś konkretnych skojarzeń, a jeśli jakieś mam to, te barwy z miejsca zaczęłyby kłócić się ze sobą. Muszę przyznać, że pomysł z tą "fikcyjną randką" z Jenny był jak najbardziej ciekawy, chociaż spodziewałam się, że doprowadzisz ten wątek do końca i nie będzie to jedynie pomyłka kelnerki. Albowiem w tym zestawieniu straciło to wszystko część swojego uroku. Uważam, że w odpowiednim miejscu odkryłaś kartę, co do tego, że Sophie ma chłopaka. Nazwałabym to idealnym wyczuciem czasu.

008. Historia znajomości:

Bardzo podobają mi się Twoje opisy i czuję się zawiedziona za każdym razem, kiedy w danym rozdziale zaczyna ich brakować. Tutaj właściwie wszystko zaczyna się od przyjemnego, nieprzesadzonego, zdecydowanie pozytywnego opisu. Pierwsze co nasuwa mi się po przeczytaniu tego rozdziału to znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy jesteśmy w stanie ułożyć sobie życie z kimś innym, kiedy pierwsza miłość zawodzi. Tutaj dodałabym jeszcze, czy jest możliwy powrót do przeszłości, której tak naprawdę nie było. Tak, wiem, że zaczęłam plątać się w zeznaniach i z góry za to przepraszam, aczkolwiek ciężko jest jednoznacznie stwierdzić, czy powinno się rezygnować ze sprawdzonego związku, bo osoba, którą kiedyś bardzo mocno kochaliśmy nagle otworzyła oczy i zaczęła nas dostrzegać. Teraz wszyscy zaczną kibicować Colinowi, jeśli chodzi o zdobycie serca Sophie, a ja wcale nie jestem pewna, czy to będzie dla niej dobre. Pokazałaś jednocześnie prawdziwy paradoks życia, albowiem można być zupełnie nieświadomym tego, jakie dokładnie uczucia budzi się w bliskiej dla nas osobie. Colin w życiu nie wpadłby na to, że wylewała za nim morze łez... z miłości! Swoją drogą Ryan nie byłby taki wylewny, gdyby wiedział, co dzieje się w sercu Colina. Ogólnie trochę się dziwię, bo faceci nawet w kręgu najlepszych kumpli rzadko kiedy wypowiadają się na temat swoich kobiet.

009. Rozdarte serce:

Wiem doskonale jak to jest, kiedy po raz pierwszy się skłamie i jak trudno później mówić prawdę. Chociaż w tym miejscu wcale nie dziwię się Colinowi, że nie uświadomił Ryanowi, że to właśnie za nim wypłakiwała oczy jego dziewczyna. Musiałby być skończonym idiotą bez instynktu samozachowawczego. Mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem, kiedy odkryłam, że Ryan jest piłkarzem. No to będzie ciekawie. Podoba mi się to, że fakt kim była osoba, która nagle pojawiła się na cmentarzu nie był dla mnie wcale taki oczywisty.

010. Zatrzymana odwaga:

Olivia i wreszcie trochę charakteru. Chwała Ci za to, że zdecydowanie potrafisz kreować swoich bohaterów, albowiem nie zauważyłam jeszcze, aby którykolwiek z nich posiadał idealnie te same cechy. Mimo wszystko bardziej polubiłam właśnie Olivię. Sophie jest dla mnie zbyt wrażliwa i delikatna, kompletnie nie rozumiem jak chłopczyca (tak ją przedstawiłaś) mogła się przemienić w osobę o takim właśnie charakterze. Dla mnie to jest kompletnie niedorzeczne, ale nauczyłam się już, że w życiu właściwie wszystko jest możliwe. Słowa Olivii sprawiły, że to wszystko coraz bardziej konstrukcją przypomina mi kryminał, naprawdę.

011. Propozycja:

Austin bardzo dziwnie reaguje na wszelkie wzmianki o Olivii i szczerze mówiąc bardzo chciałabym się dowiedzieć, o co właściwie mu chodzi. Pomysł, aby do Berlina zabrać Jenny był całkiem niepotrzebny, dlatego cieszę się, że w końcu zaprosił Austina i Sophie. Swoją drogą Sophie według mnie przejawia zdecydowanie zbyt wiele cech Matki Teresy. Zrozumienie, zrozumieniem, ale ja mimo wszystko nie zdecydowałabym się na życie z kimś, kto znajduje dla mnie czas kilka razy do roku. Mam wrażenie, że ona świadomie zadowala się namiastką, bo jest wdzięczna Ryanowi za to, że pomógł jej się pozbierać w trudnym dla niej okresie, i dlatego, że w dalszym ciągu tak naprawdę kocha Colina i jest jej na rękę to, że związek tak naprawdę się nie rozwija.

012. Czerwone wino:

Jesteś doprawdy mistrzynią zapędzania mnie w kozi róg. Oczywiście aż muszę zacząć od końca, albowiem w życiu nie zgadłabym, że ta zagubiona książka może znajdować się właśnie u Chrisa. Podoba mi się sposób, w jaki przedstawiłaś Emily. Czyżbyś sama miała młodszą siostrę? Osobiście zapewne na miejscu Colina zgodziłabym się kryć siostrę i pewnie umierałabym ze strachu. Po raz kolejny zachował się jak mężczyzna z krwi i kości. Jesteś pewna, że jesteś kobietą? To akurat komplement. Między Colinem, a Sophie jest chemia, wyczuwam kłopoty na przyszłość.

013. Jeden funt:

Dalej obstaję przy swoim i uważam, że Twojemu opowiadaniu bliżej do kryminału z wątkiem miłosnym, aniżeli do obyczajówki. Colin dość gwałtownie zareagował i na mój gust chyba odrobinę zbyt mocno wydarł się na Chrisa, chociaż w końcu to facet. Historyjka chłopaka Emily wydaje się być tak nieprawdopodobna, że zapewne prawdziwa. Odwaliłaś kawał dobrej roboty.

014. Poszukiwanie sensu:

Mimo tego, że jest to bardzo dobry zabieg poczułam się odrobinę zawiedziona, że Colinowi nie udało się wyjaśnić sobie wszystkiego z Sophie i Austinem. A skoro nie zrobiłaś tego teraz, nie zrobisz i przez wiele następnych rozdziałów. Mam nadzieję, że zachowasz złoty środek i nie skończysz jak większość tvn-owskich seriali. To niesamowite, że w jednej opowieści jesteś w stanie wymyśleć tak wiele ciekawych wątków. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się, że Emily tak naprawdę nie kocha Chrisa.

015. Niedokończone wyznania:

W jednej scenie Colin zaprasza Olivię do Berlina, a w następnej wchodzi do swojego mieszkania w stolicy Niemiec w towarzystwie Sophie i Austina. Od razu powinnam była wiedzieć, że będzie się działo. Wątek Monici zdecydowanie na plus, bo pomimo tego, że wprowadzasz sporo wątków pobocznych to wątek główny na tym nie traci, a całość zdecydowanie zyskuje. Kiedy Austin przerwał ich tête-à-tête pytaniem o prezerwatywę mimowolnie wybuchłam śmiechem. Takie proste, że aż twórcze.

016. Nic do stracenia:

Nauczyłaś mnie już, że jesteś mistrzem w zadziwiających rozstrzygnięciach. Ojciec Austina sprawcą kradzieży książki, którą Colin otrzymał od Dana? Nie zgadzam się z opiniami pod rozdziałem, że brakuje w nim czegoś. Wydaje mi się, że odpowiednie proporcje zostały zachowane. Swoją drogą chciałabym zobaczyć minę Colina jak się dowiedział, że Sophie zna niemiecki. Bezcenne.

017. Cios za cios:

Podoba mi się, jest taki życiowy. Chciałabym wreszcie dowiedzieć się jakie dokładnie motywy kierują Austinem, bo jego reakcje na Olivię zdecydowanie za bardzo odbiegają od normy. Fakt, że wzięła na siebie winę Colina według mnie zupełnie tego wszystkiego nie tłumaczy, tu musiało stać się coś więcej. Gdybym miała zgadywać stwierdziłabym, że Austin jest zakochany w Olivii, chociaż wcześniej obstawiałam, że mógł coś czuć do Dana. To tłumaczyłoby sposób w jaki obecnie traktuje kobiety.

018. Cień prawdy:

Niestety naprawdę widać, że pisany na siłę i poziomem zrównał się z rozdziałem pierwszym, który uważam za najsłabszy fragment Twojego opowiadania. Niby ważne informacje, a jednak po raz kolejny wkradł się chaos i brak konsekwencji. Chociaż tym razem udało Ci się zachęcić do następnego rozdziału, szczególnie ostatnim zdaniem. Od początku nie lubiłam Chrisa, ale nie sądziłam, że okaże się takim łajdakiem.

Nigdy bym nie pomyślała, że opowiadanie, które choć trochę wspólnego ma z homoseksualizmem jest w stanie mnie tak zachwycić. Podoba mi się fabuła, pomysł jest obiecujący i aż chce się czytać dalej. Masz prawdziwy dar do tworzenia opisów, także staraj się dawać ich jak najwięcej, albowiem w niektórych momentach ich zabrakło. Dalej obstawiam przy swoim, że narracja trzecioosobowa bardziej pasuje do tego opowiadania, chociaż dobrze sobie radzisz z tą, którą zastosowałaś i w sumie jesteś jedną z nielicznych kobiet, które piszą z punktu widzenia faceta i na dodatek dobrze sobie z tym radzą. Bohaterów masz odpowiednio rozwiniętych, brakuje mi tylko czasami dokładniejszych opisów ich wyglądu, chociaż wyobraźnię mam na tyle bujną, że każdego z osobna już sobie wyobraziłam. Jak na osiemnaście rozdziałów jakoś za mało szczegółów znamy na temat dokładnego wyglądu okolicy, ale może to być kolejny defekt narracji, którą sobie wybrałaś.

23/30 pkt.


Pisownia:
001:
* "Właściwie były to najlepsze lata z mojego dotychczasowego, dwudziestoletniego życia."
* "Przed oczami wciąż miałem tę roześmianą twarz, a w głowie jeden z tysięcy dowcipów, jakie zawsze opowiadał."
* "Wystarczy, że jego ojciec dowiedział się o mojej orientacji i zmieszał mnie z błotem."
* "Chyba dlatego, że za nimi tęskniłem. "
* "Odkryłem, że nie jestem wcale takim twardzielem, za jakiego się uważałem."

002:
* "Dopiero, gdy wyjechałem, zauważyłem, że moje myśli zbyt często biegną w jej stronę."
* "Tym bardziej, że moja częstotliwość myślenia o niej, w ciągu tych czterech lat nie zmniejszyła się nawet o połowę."
* "Spodziewałem się, że za chwilę obdarzy mnie tuzinem buziaków."
* "Byłem trochę zmęczony, ale pewnie i tak nie potrafiłbym zasnąć, ponieważ zbyt wiele myśli wirowało w moim umyśle." - moja propozycja jest taka: "Byłem trochę zmęczony, ale pewnie i tak nie potrafiłbym zasnąć, ponieważ zbyt wiele myśli biło się w mojej głowie."

003:
* "W pewnym stopniu zależało mi również na tym, by zobaczyć, z kim umawia się moja siostra."
* "Nie miałem specjalnych oczekiwań, ale wierzyłem, że widok tego chłopaka specjalnie mnie nie zaszokuje, chociaż zdawałem sobie sprawę, iż niełatwo będzie mu zdobyć moje zaufanie." - to zdanie jest po prostu dziwne. Wydaje mi się, że chciałaś umieścić w nim za wiele informacji jak na jeden raz. Proponuję: "Nie miałem specjalnych oczekiwań. Jednocześnie zdawałem sobie sprawę z tego, że niełatwo będzie mu zdobyć moje zaufanie, nawet jeśli jego powierzchowność nie będzie odpychająca."

Zdarza Ci się urywać zdania tam, gdzie nie trzeba, jak również ciągnąć niepotrzebnie w nieskończoność podobnie jak w powyższym przykładzie. Poprawność językowa według mnie jest jednym z najmocniejszych punktów Twojego opowiadania, owszem sam język miejscami kuleje, chciałoby się wstawić bardziej górnolotne słownictwo, aczkolwiek nie jest to błąd sam w sobie. Powyżej wymieniłam kilka moich propozycji, jeśli chodzi o zmiany tu i ówdzie, aczkolwiek nigdzie nic szczególnie drażniącego nie znalazłam.

8,5/10 pkt.


Linki, ramki, dodatki:

Przyznam całkiem szczerze, że w mojej prywatnej opinii zakładki dotyczące autora, treści i bohaterów opowiadania są całkowicie zbędne, aczkolwiek o ile prezentuje się dobrze, nie tworzy zbędnego chaosu i nie zakrawa o spoiler, jest na plus w tym punkcie. Pierwszy raz od czterech lat spotkałam się ze specjalną zakładką z dedykacją dla bliskiej autorowi osobie. Z Twojego opisu wynika, że jesteś dziewczyną, co jest bardzo ważne i podkreślam ten fakt, ze względu na treść opowiadania. Przy czytaniu uśmiechnęłam się wielokrotnie, albowiem większa część tego, co napisałaś o sobie jest mi doskonale znana, zupełnie jakbym odnalazła bratnią duszę. Szczerze mówiąc zanim zabrałam się za czytanie opowiadania przeanalizowałam wszystkie zakładki i wydaje mi się, że realizujesz powoli wszystko, co w nich zawarłaś. Mam pewne wątpliwości jedynie co do tego, czy Twoje opowiadanie rzeczywiście można zakwalifikować do obyczajowych, ponieważ narracja nie jest trzecioosobowa, nie widzę również wielowątkowości i ujęcia problemu z różnej perspektywy. W tym gatunku ważny jest obiektywizm, szczegółowy opis danego zjawiska, narrator nie powinien oceniać, ani komentować zachowań poszczególnych bohaterów, właśnie dlatego powinien występować w trzeciej osobie i być wszechwiedzący. Nie jest to jednak kluczowe ani dla tego punktu, ani dla przebiegu całej mojej oceny.

4/5 pkt.


Statystyka:

Z mojej dokładniejszej analizy wynika, że przenosiłaś bloga z onetu, co częściowo w moim mniemaniu tłumaczy brak komentarzy pod kilkoma początkowymi rozdziałami. Częściowo, albowiem według mnie Twoje opowiadanie zasługuje na szeroką rzeszę czytelników, jest perełką blogowego światka. Obecności spamu nie zanotowałam, za to zauważyłam, że odpowiadasz na komentarze, jeśli tego wymagają.

2/2 pkt.


Dodatkowe punkty od Cath:

Moja kobieca intuicja od początku podpowiadała mi, że zdobędziesz u mnie dodatkowe punkty. Ułamek ze względu na dedykację, a raczej sposób jej przedstawienia. W dalszej kolejności za świetny dział „o opowiadaniu”, pomimo moich wątpliwości, co do odpowiedniego zakwalifikowania gatunkowego opowieści. Za to, że pomimo tego, że od początku ustawiłaś poprzeczkę bardzo wysoko to potrafiłaś poprawiać się z rozdziału na rozdział. A na sam koniec jeden pełny punkt za pisanie oczami mężczyzny, co wychodzi Ci bardzo dobrze, zważywszy na to, że nim nie jesteś i co nieczęsto autorom się zdarza.

2/3 pkt.


Podsumowanie:

Od samego początku wiedziałam, że Twój blog zdobędzie u mnie jedną z najwyższych ocen, niemniej spodziewałam się, że będzie trochę lepiej. Niektóre rozdziały (szczególnie pierwszy i ostatni) wymagają dopracowania, proponowałabym nawet dodać do tego wszystkiego jakiś prolog, bardzo go tutaj brakuje, a nie wydaje mi się, aby miał zaburzyć całą kompozycję. Masz zadatki na pisarkę, wyczytałam, że do tego dążysz, ale musisz popracować jeszcze nad światem przedstawionym i tłem, ponieważ bardzo rzadko wykorzystujesz swój naturalny talent do tworzenia ciekawych opisów. Mam wrażenie, że jesteś odrobinę przyblokowana i boisz się uwolnić wszystkie pokłady swojego potencjału. Jak na powrót do pisania, po jakiejś tam przerwie, jest moim zdaniem naprawdę, naprawdę bardzo dobrze. Nie męczyłam się podczas czytania, a nawet wręcz przeciwnie, i z przyjemnością będę śledzić dalsze losy Twoich bohaterów. Widać, że masz na nich jakiś określony pomysł i że może być naprawdę ciekawie. Wystrzegaj się jednak dodawania niedopracowanych rozdziałów, nie chodzi tutaj nawet o ich długość, ale o samą ich jakość, chociaż swoją drogą niekiedy są one zdecydowanie zbyt krótkie. Życzę dużo, dużo weny.

4/5 pkt.

Twoje punkty: 60,5
Ocena: 4+