[2486] puhdistus.blogspot.com

Ocena bloga:  puhdistus.blogspot.com

Pierwsze wrażenie:

Adres bloga jest totalnie niezrozumiały. Słowa puhdistus raczej nie znajdziemy w słowniku języka angielskiego, aczkolwiek mogę się mylić, ponieważ zawsze był on dla mnie czarną magią. Jednak się nie pomyliłam. Zdecydowałaś się na inny język, a mianowicie fiński, więc nazwa opowiadania oznacza, według Twojej zakładki, czystki. Jakaś nowość. Jeszcze nie spotkałam się z użyciem na adres bloga właśnie tego języka, a z tego co zdążyłam zauważyć, akcja również odbywa się w Finlandii, więc przynajmniej zachowałaś jakąś logikę i nie zastosowałaś niezrozumiałego dla czytelników słowa, tylko po to, żeby zachodzili w głowę, o co chodzi, choć pewnie i tak to robią. Szczerze mówiąc, mimo całej swojej otoczki oryginalności i inności, jest za trudny, by go ot tak zapamiętać i trzeba wiele razy wejść, by w końcu zrobić postępy i bez problemu znaleźć się na tym adresie.

Belka już nie ma fińskiego klimatu, bo postawiłaś na cytat w języku polskim autorstwa Doyle'a. Wszystko jest zrobione na błysk, cudzysłowie i autor, a nawet przesłanie, które wpasowało się w klimat kryminału, bo właśnie to znajduje się w treści.

9/10

Szata graficzna:

Jak widzę, prostota jest głównym zamysłem, gdyż w nagłówku znajduję się tylko zdjęcie "zza lustra" zakrwawionej dziewczyny. Kolory w szacie graficznej są ciemne, przez co nabierają mrocznego i tajemniczego klimatu, który powinien być właśnie na blogach o takim, a nie innym gatunku, który zaproponowałaś. Blogspot ma to do siebie, że wszystko, co proponuje jako gadżet, jest duże i zajmuje wiele miejsca. Niestety tego nie da się zmienić, a członków widać być musi, dlatego jak zjedzie się w dół, wszystko traci swoją magię.
Zastanawiałam się chwilę, gdzie schowałaś zakładki, ale już widzę. Całkiem dobre miejsce na takie rzeczy, tylko że czcionka jest delikatnie za ciemna, przez co nie od razu rzucają się w oczy.

Najbardziej jednak podoba mi się nóż zamiast kursora. Radocha taka jak po dostaniu nowego gadżetu w prezencie. Zachowywałam się jak dziecko, jak zobaczyłam, co to za obrazek lata mi mi po pulpicie *wieczne dziecko*

9,5/10

Treść:

20/21 stycznia. Nie opisałaś szczegółowo miejsca, w którym dokonano morderstwa. Zresztą dwa zdania to nawet nie opis, a jedynie wzmianka, że przebywają tu i ówdzie, w takim, a nie innym otoczeniu. Mimo to klimat całego prologu nie ucierpiał, a nawet dzięki temu zyskał na tajemniczości i skupił czytelników na osobach, które w tym pomieszczeniu były. Gdy poznajemy dziewczyny, jedna z nich już nie żyje, jedna nie potrafi się ruszyć przez złamane nogi, ale stara się pomóc trzeciej - Młodej w ucieczce. Roksana - ta druga - zachowała świeży umysł, nie dała się Mordercy, chociaż w ostatecznym rozrachunku też zginęła, a jej ciało zostało spalone z pozostałymi. Te postaci nie będą miały szczególnego znaczenia dalej, z tego co wyczytałam na blogu, ale mimo to nie skreśliłaś ich życia tak szybko. Dałaś nam chwilę, by je poznać. Nie zapomniałaś o tym, że mimo swojego zawodu, za który zostały "ukarane", miały swoje życie, rodzinę, dzieci. Również Morderca wykorzystał swoje pięć minut, jednak słowa "zasnął spokojnie" wywarły największe wrażenie, po tym, co było wcześniej. Zadziałały na mnie jak kubeł zimnej wody.

11 stycznia. Niestety byłam zmuszona przeczytać post dwa razy, żeby wszystko zrozumieć, a w szczególności połapać się w postaciach. Aż zrobiłam sobie notatki, żeby mieć na przyszłość, znając moją sklerozę. Akcja dzieje się przed wydarzeniami z prologu, dlatego też zupełnie odbiega od tematu. Poznajemy głównie policjantów, którzy pełnią różne funkcje, wiadomo, jak w policji. Komisarz, podkomisarz, młody aspirant. Jak na razie najbardziej polubiłam Annikę, konkretna z niej babka. Chociaż Kaarle też niczego sobie i trochę mu współczuję, takiego szefa nikt by mu nie pozazdrościł. Zresztą trochę mu się dostanie za niby romans z matką oskarżonego. Ogólnie rzecz nie biorąc - ten dzień nie należał do najszczęśliwszych, dodając do tego rozkładającą na łopatki chorobę. A propos wezwania na miejsce zbrodni, o ile w ogóle to było miejsce zbrodni, ponieważ, jak to zauważył Kaarle, śmierdziało tam zgniłym jedzeniem i nic poza tym. Równie dobrze Stefan mógł zostać zatrzymany za to, że zostawił w kanapie kanapki, których nie zjadł w szkole, ale bał się powiedzieć matce, że tego nie zrobił, ale to była cygańska rodzina, więc, akurat w ich przypadku, obie te czynności raczej zostaną wykluczone na samym początku. Czuję niedosyt, bo tak naprawdę mam wrażenie, że Frans zatrzymał tego chłopaka za nic.

11 - 13 stycznia. Ups. Nie chciałabym być w skórze Kaarle'a, ale przynajmniej wyżył się na teściu. Nie pochwalam takiego zachowania, ale aż mu się prosiło, żeby dostać, więc dobrze zrobił. Już i tak nałożyłaś na niego tyle problemów, że chociaż to przyniosło mu ulgę. Myślałam, że Annika będzie od czasu do czasu pojawiać się jako postać epizodyczna, mimo że pracuje blisko Virtanena, ale jej wątek również rozwijasz. I ani trochę mi to nie przeszkadza, uwielbiam to, jak ją przedstawiasz.
Zaczynamy się zbliżać do głównego wątku, a mianowicie porwania Karmen - córki Saviyi.

14 - 16 stycznia. Nie ładnie tak zaczynać od sekretów, później zamiast czytać spokojnie, by delektować się rozdziałem, pędzę na złamanie karku, żeby tylko rozgryźć tajemnicę, chociaż dobrze wiem, że post się zaraz skończy, a ja niczego się nie dowiem. Ironia losu, jakich mało. Co ma wspólnego Niklas z Saviją, tudzież Arlettą? Dlaczego ona ma coś wyjawić Kaarlowi? Tyle pytań, zero odpowiedzi, chociaż.... Wyjawiłaś na tyle informacji, również w poprzednich rozdziałach, że domysły są i myślę sobie, że całkiem realne, jak na moją wybujałą wyobraźnię.

Wątek Anniki uważam za najlepszy, bo pomimo że jednak głównym jest zaginięcie Karmen i cała ta kryminalna otoczka, wprowadzając ją w opowiadanie, dajesz mu taki oddech świeżości, tym bardziej, że kupiła wielgaśny wibrator. Przy tym fragmencie padłam ze śmiechu. To jest dopiero bezpośredniość.

17-19 stycznia. Annika i Frans. Przeczuwałam coś już w poprzednim poście, ale nie chciałam zapeszyć, zresztą kto się czubi, ten się lubi, więc los musiał ich w końcu połączyć. Tyle że Frans jest taką trochę partnerska ciamajdą, chciał dobrze, ale nie bardzo mu wyszło i zamiast oberwać od męża Anniki, to dostało mu się od przyjaciela.

Nie rozumiem Kata, zaczynam podejrzewać, że to ktoś z rodziny Karmen porwał ją, ale nie chce jej nic zrobić. To jest tak głupie wyjaśnienie, że aż mi wstyd za nie, ale nic innego mi nie przychodzi do głowy, dlaczego ją traktuje tak, a nie inaczej. Swoją drogą, tworzysz z tej małej dziewczynki sprytną istotkę, przeczuwam, że ona coś jeszcze wykombinuje.

20-22 stycznia. Intryguje mnie sprawa, kim był Niklas, skoro zna wszystkie dziwki w mieście. Hm?

Podsumowując. Zacznę od bohaterów. To dopiero początek opowiadania, więc jeszcze nie wiele postaci się kręci, ale główne zostały przez ciebie opisane, co mi się niezmiernie podoba, bo nie skupiłaś się tylko na kryminalnej części historii, ale także na jej części obyczajowej. Każda postać jest inna, Annika trochę zwariowana, wulgarna, ale przesympatyczna, Kaarle zapracowany, zaangażowany i broniący przyjaciół, Frans nieszczęśliwy, sarkastyczny z poczuciem humoru, a Niklas tajemniczy. Tak ich odbieram ja, ale myślę, że można się ze mną zgodzić. Co do opisów, nie tylko postaci, ale również całej reszty stawiasz na minimalizm, nie rozbudowujesz niczego do granic niemożliwości, nie skupiasz się na cząstkach cząstki, ale mimo to, nie czuć niedosytu, ponieważ wiesz na czym powinnaś się skupić, by opisać coś tak, żeby czytelnik mógł sobie to wyobrazić, a resztę dopowiedzieć sam. Fabuła, musisz się nieźle napracować, żeby wszystko miało sens, a coś nie wynikało z niczego. To jest kryminał, wszystko musi mieć swoje wytłumaczenie, a to na dłuższą metę może być z czasem nie do opanowania. Ty, jak na razie dobrze sobie z tym radzisz, jednak są to dopiero początki, dopiero zaczynasz wprowadzać martwe kobiety, czy dowody rzeczowe, ale myślę że sobie z resztą poradzisz. Oryginalność - lubię czytać kryminały, ale w Internecie nie spotkałam się jeszcze z takimi, twój jest pierwszy, ewentualnie drugi, bo mogę mieć sklerozę, więc nie mam z czym porównywać tematyki, aczkolwiek biorąc pod uwagę książki kryminalne, dziwki są często tymi, które giną pierwsze, ale u Ciebie, przeczuwam, będzie grubsza sprawa z nimi związana.

28/30

Pisownia:

— Najpierw podejdzie do mnie – mówiła, nie zwracając uwagi na jej strach. — wtedy ty wstaniesz, uderzysz go czymkolwiek i uciekniesz - wtedy wielką literą

Póki, co nie wiadomo czy ktoś był w budynku - nie powinno być przecinka po słowie póki, tylko przed słowem czy

Nie wtrącała się w nieswoje sprawy, unikała kłótni i sprzeczek w pracy, oraz miała spory dystans do siebie - bez przecinka przed oraz

Gdy urodził się Theodor tylko czekał aż pochwali się ojcu, że i jego syn będzie podobny do nich. - przecinek przed tylko i aż

— Wiem — przerwał jej. Ton jego głosu uległ zmianie, już nie był miły i spokojny. — jednak nie rozumiem, dlaczego? - jednak wielką litery, zbędny przecinek przed dlaczego

Są brzydkie, śmierdzą i trzeba je przewijać, do tego rzygają gdzie popadnie! - przecinek przed gdzie

9,5/10

Linki, ramki, dodatki:

O średniej widoczności pisałam we wcześniejszym kryterium, więc teraz wspomnę o wnętrzu zakładek. Masz tylko trzy odnośniki: informacja ogólne, występują i odwiedzam. Nie ukrywam, że wolałabym, abyś opis siebie umieściła w osobnej zakładce, bo tak jakoś dziwnie, że można cię znaleźć w informacjach ogólnych, a jesteś jednak najważniejszą osobą, ale to nie zaważy w jakikolwiek sposób na punktacji, bo to moje widzimisię. Bohaterów to dopiero potraktowałaś ogólnikowo. Jest to sposób na rozwinięcie wyobraźni czytelników, aczkolwiek miło jest, jak można porównać swoje wyobrażenie z wyobrażeniem autora. Wytwarza się wtedy okazja do ponarzekania, że inaczej się go/ją widziało.

4,5/5

Statystyka:

Nad Twoją statystyką mogłabym się rozpływać. Nie do tego, że uwielbiam jak autor odpowiada czytelnikowi, to jeszcze masz tak przyjemnych komentujących, że wypisują co mają na serduchu i nie podlizują się, żebyś ty później wchodziła na ich blog.

2/2

Od oceniającego:

Za przyjemność z czytania, przede wszystkim, a po za tym wypadałoby nagrodzić dodatkowymi punktami klimat, który stworzyłaś w swoim opowiadaniu, i który wręcz woła: Chodź do mnie!

2/3

Podsumowanie:

Z pewnością czytałam Twojego bloga z przyjemnością, szkoda że miałam tak mało czasu, że zapoznawałam się z nim fragmentami, co odebrało mi takiego zaangażowania w historię, która na to zasłużyła. Jedyne co musisz zmienić, to częstotliwość pisania. Moim zdaniem, to ma znaczenie, już nie chodzi o to, że stracisz czytelników, ale po dłuższym czasie czytelnik zapomni co było w poprzednich rozdziałach, co zostało odkryte, jakie tajemnice wyjaśnione, a to doprowadzi do tego, że straci ciąg przyczynowo-skutkowy i nie będzie miał już takiej radości z czytania. Ja przynajmniej tak mam, gdy odłożę książkę na dłuższy czas, a później do niej wrócę - pozostaje mi wtedy czytanie od początku. Nie masz jeszcze wielu rozdziałów, więc to jeszcze nie problem, ale później już być nim może.

4/5

Punktacja: 68, 5 pkt

Ocena: bardzo dobry