[2484] wczoraj-wieczorem.blogspot.com

Ocena bloga: wczoraj-wieczorem.blogspot.com

Wyłącznie na podstawie treści.

Na blogu nie znalazłam żadnych informacji o tym, co zamierzasz tutaj publikować, ale Twoje zgłoszenie podpowiedziało mi, że będzie to zbiór krótkich form. Przyznam, że jestem ich bardzo ciekawa, bo takie teksty mają to do siebie, że nie są zbyt obszerne, a zawsze coś przekazują i mają jakiś sens. Interesującym dla mnie jest to, jakie obrazy zawarłaś w tych czterech postach i jakie nasuną mi one refleksje. Mam nadzieję, że nie będzie to pisanie dla pisania, ale coś naprawdę dobrego.  Co wydarzyło się wczoraj wieczorem?

Samotność

Muszę przyznać, że zakończenie bardzo mnie zaintrygowało. Pojawiło się pytanie –umówili się na randkę czy ona oddała mu się za herbatę? A może jest w tym jakiś głębszy sens, którego mój prosty umysł nie wykrył między wierszami? Z jednej strony prostota mojego rozumowania pasuje do tego schematu – najpierw piękny, wykwintny, barwny i pełen porównań wstęp, a potem nieskomplikowane zakończenie, ot tak dla kontrastu, harmonii i równowagi. Czy aby na pewno tak? Może to taki zabieg – na początku wyrzucę z siebie wszystko to, co najlepsze, zrobię dobre wrażenie, a potem rzucę coś łatwiejszego, żeby czytelnik ochłonął po mocnych wrażeniach. Nie byłoby to takie głupie. Może nawet bardzo mądre, bo opis jest naprawdę piękny, inteligentny i urzeka rozległymi metaforami i odniesieniami. Nie wiem, skąd wzięłaś tak życiowe słowa, ale one robią wrażenia, szczególnie te o ludziach małych, średnich i wielkich.

Tak naprawdę nie mam pojęcia, gdzie dzieją się przedstawione przez Ciebie wydarzenia. Nie podajesz żadnych konkretów. Podrzucasz czytelnikowi jedynie skrawki – on, ona, taniec, białe pomieszczenia, środy, pisanie o miłości, podróż metrem, pisanie na jeziorze. Całość jest bardzo zagmatwana i chaotyczna, niczym ludzkie myśli, ale najlepsze w tym wszystkim jest to, że poruszając tak wiele wątków, dotykając tak wielu kwiatów, udało Ci się połączyć to w jedną całość, jedną ścieżkę, która, choć krętymi drogami, doprowadziła mnie całkiem zgrabnie na koniec tej opowieści.

Kiedy wczoraj wieczorem próbowałam zrozumieć ten tekst, miałam z tym ogromny problem i nie wiedziałam dlaczego. Dziś już wiem, że do odnalezienia właściwej drogi w tym labiryncie zdań potrzebny jest czysty umysł, a nie myśli biegające po rozdrożach i krzyczące milionami haseł. Potrzebne tu jest skupienie, powolne rozwijanie sznurków, które tak ładnie wskażą kierunek, jeśli tylko niczego nie pomyli się w trakcje odwijania. 

Listy

Pierwsza część bardzo mocno kojarzy mi się z listem miłosny, ale nie takim, który pojawia się w romansidła w otoczce pięknej muzyczki i wyciska łzy, nie dlatego że jest cudowny, ale dlatego że został odczytany w odpowiednim momencie, w odpowiednich warunkach. Wszystko to, co tu zawarłaś, jest wszystkim tym, co każdy z nas chciałby usłyszeć. Zawarłaś w tym uczucie, tęsknotę ulotność i paradoksalność ludzkich emocji. Między tymi słowami widzę zagubioną dziewczynę ze smutnymi oczami, ubraną w zwiewną sukienkę i niezwracającą uwagi na cały świat. Idzie przed siebie, zatraca się w swoich myślach i nic jej nie obchodzi. Wygląda bardzo niepozornie, ale to, co dzieje się w jej głowie i sercu, jest naprawdę niezwykłe i piękne, choć smutne i bolesne, o czym można się przekonać czytając drugą część.

Nie mogę się nadziwić temu, jak swobodnie łączysz tak różne od siebie myśli, zdania i emocje. Wciąż obracasz się wokół smutku i miłości, ale za każdym razem przedstawiasz je inaczej, za każdym razem używasz innych słów do nazwania ich. Przedstawiony tutaj obraz kojarzy mi się z układanką stworzoną z różnych puzzli. Niby wszystkie są niebieskie, ale mają różne kształty i nie pasują do siebie. Tymczasem Ty dokonałaś rzeczy pozornie niemożliwej – usiadłaś nad tym, obejrzałaś  każdy fragment z osobna i połączyłaś je tak, że stworzyły spójną całość, w której na próżno szukać niedoskonałości i niedociągnięć. Nie będę ukrywać, że jest to umiejętność, której bardzo Ci zazdroszczę. Łączenie słów zawsze było dla mnie wyzwaniem. Wciąż nie udaje mi się mu sprostać, ale może kiedyś… Czytanie takich postów motywuje mnie i mobilizuje. Pokazuje mi, że są jeszcze osoby potrafiące stworzyć coś niezwykłego ze skrajnie różnych skrawków myśli. 

Żółta budka telefoniczna

Tytuł wywołał we mnie bardzo… nieprzyzwoite skojarzenia dotyczące pewnego namiętnego epizodu z mojego życia. Bardzo pozytywne skojarzenie, ale w ocenie się nim nie podzielę. Czy Twój post obudzi we mnie porównywalnie dobre odczucia?

Ten post jest tak zakręcony, że aż nie mogę wymyślić na niego określenia. Tu jest po prostu wszystko, co tylko można upchnąć do postu – budka telefoniczna, herbata, rozmowa telefoniczna, zakneblowane ptaki, krokodyle łzy, gady, marchewki okulary. Aż mi się Pan Kleks i Ferdydurke przypomniało. Różnica polega na tym, że podczas czytania jednego i drugiego na mojej twarzy malował się grymas, że ktoś stworzył coś tak paskudnego, a ktoś inny każe mi to czytać. Natomiast w Twoim przypadku ciągle się uśmiecham. Nie wiem, czy wpływa na to mój dobry humor, czy po prostu granica normalności została tu tak mocno przekroczona, że aż mnie to cieszy, ale po prostu nie mogę pozbyć się wrażenia, że jest to jakieś takie ciepłe, pozytywne i aż emanuje od tego jakaś dobra energia. A może to tylko efekt uboczny skojarzeń związanych z tytułem? Bez różnicy, podoba mi się ten post. Zabijcie mnie, ale nie wiem, dlaczego mi się podoba. Chociaż może ma to jakiś związek z popularną gazetką z dzieciństwa o nazwie Wally zwiedza świat? Tam w każdym numerze był jakiś napaćkany obrazek, na którym gdzieś siedział Wally i należało go znaleźć. To było bardzo fajne, choć zawsze szukałam go bardzo długo. U Ciebie jest podobnie – wyłapanie sensu jest trudne, ale gdy już się złapie chociaż jego cień, człowiek cieszy się, że nie jest aż takim protistem i jednak coś rozumie ze zbioru mądrych zdań, które jakoś tak dziwnie się nie łączą, a jednak tworzą całość.

Pakt kobiety

Niespodziewane zakończenie, bo czy Diabeł nie powinien być tym, który odbiera? Choć patrząc na to, co napisałaś, ta kobieta nie miała niczego, czego można by ją pozbawić. Wszystko to kojarzy mi się z taką podchwytliwością, której nie widać, gdy ktoś wyciąga rękę, żeby Ci pomóc, nie czuje się jej potem jeszcze długo, długo, aż do momentu, gdy ktoś kładzie ją na ramieniu przypominając, co zrobił i czego oczekuje w zamian. To bardzo smutna i przykra refleksja będąca skutkiem Twojego postu, który tak swobodnie łączy ze sobą trupy, śmierć i piekło, a mimo to pozostaje lekki w wydźwięku i nie odstrasza czytelnika poruszanymi motywami.

Myślę, że trzeba mieć dużą odwagę i ogromne zaplecze umiejętności, żeby sięgnąć do takiej tematyki i nie uzyskać groteskowego efektu końcowego.  

Twój blog zrobił na mnie ogromne wrażenie. Teksty, które Ty na pewno tworzysz z łatwością dla mnie byłyby wyzwaniem na długie miesiące i skończyłyby się nieuniknioną porażką, bo ciężko jest mi łączyć wszystko to, co pozornie nie ma ze sobą żadnego związku. Czasem jednak zapędzasz się w zbyt pesymistyczne zakątki myśli i wypadałoby odbić w tą nieco bardziej pozytywną stronę. Ciągłe mieszanie w garnku ze smutkiem staje się monotonne, ciężkie i nie do przejścia. Masz lekki styl i operowanie słowem nie jest dla Ciebie problemem, ale nie każdy jest w stanie udźwignąć taką tematykę w takiej ilości. Szczególnie wieczorem Twoje posty mogą kogoś nieźle przytłoczyć, a nie chodzi tu o to, żeby człowieka zmiażdżyć psychicznie, chodzi o to, żeby subtelnie pokierować jego myślami w odpowiednim kierunku. Podejrzewam, że po przeczytaniu jednej notki nie da się tego tak odczuć, ale po przeczytaniu czterech, jedna po drugiej, staje się to odczuwalne.

Przyznam szczerze, że dawno nie czytałam tak dobrego bloga, który na każdym kroku skłania mnie do refleksji i wymaga ode mnie pełnego skupienia dla zrozumienia przekazywanych myśli. Zachwycasz mnie stosowanymi porównaniami, odwołaniami i obrazami, które wyłaniają się z tekstu. Spychasz moje myśli na inny tor, który pobudza moją wyobraźnie i skojarzenia. To bardzo miłe i niezwykłe uczucie. Często mi go brakuje.

Myślę, że Twój blog jest doskonałym miejscem dla wymagającego czytelnika, który chce czegoś z wyższej półki. Mało jest takich miejsc, a Twoje idealnie wpisuje się w tą niszę.

Ostatnią moją uwagą są dialogi. Nie zapisuj ich zawsze w formie przepychanki słownej. To jak odbijanie piłeczki – raz jeden zawodnik, raz drugi zawodni. Dodaj do nich jakieś przypisy  typu krzyk, szept, jakieś gesty w trakcie wymawianych kwestii. Te dialogi nie mogą być takie bezpłciowe i bezosobowe. Skoro wymawiają je żywe osoby, powinno tam być coś więcej niż tylko słowa.

Ocena: celujący z małym minusem za dialogi

863. 

P. : *