[2489] biznesmenia.blogspot.com

 Ocena bloga: biznesmenia.blogspot.com

 Pierwsze wrażenie:

Biznesmenia do bólu kojarzy mi się, że sferą biznesu, o której wciąż rozmawiamy na studiach i którą atakujemy z różnych stron, żeby zrozumieć, jak działają jej mechanizmy, co zrobić, żeby osiągnąć sukces, jakie znaczenie w tym wszystkim mają rynki finansowe, ekonomia oraz człowieka, jako jednostka inwestująca i oczekująca na zysk. Nie jest to jednak skojarzenie nieprzyjemne, jest bardzo dobre. To w końcu przedmioty związane z finansami pełnią na mojej uczelni zaplecze humanistyczne, za które dziękuję, bo obliczanie zadań z cyferkami i literkami potrafi zabić każdego. Zastanawiam się, jak stworzyłaś to słowo. Na pewno nie było to bardzo trudne zadanie, ale takie zestawienie literek nigdy nie przyszło mi do głowy. Czy mam więc rozumieć, że tematyką opowiadania będzie biznes? A może akcja toczyć będzie się w jakiejś korporacji? Mógłby to być ciekawy motyw i interesująca scena do wydarzeń. Co prawda zostało to już wykorzystane w serialach np. w Samym Życiu lub Przepisie na życie, ale osobiście rzadko się z tym spotykam i chciałabym coś takiego przeczytać.

Duży plus za umieszczenie informacji o opowiadaniu na stronie głównej. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do tego, że są one ukryte w jakimś zakamarku, że zaczęłam od przeszukania podstron, a potem tępo wpatrywałam się w ramkę po prawej. Chyba nie muszę dodawać, że poczułam się jak debil, ale cóż… niech żyje bystrość umysłu i spostrzegawczość! Niemniej jednak jestem nieco zaniepokojona tym, co mogę znaleźć w opowiadaniu. Niekoniecznie o Twoje umiejętności, raczej o moją wiedzę w kwestii paradoksów, alegorii itp. Niespecjalnie się w tym odnajduję, często mnie to przeraża, ale jeśli tylko zrozumiem przekaz i Twoje teksty nie spowodują, że ucieknę z głupim wyrazem twarzy… będzie bardzo dobrze. Staram się być otwarta na różne formy literackie i kreatywne formy przekazu i mam nadzieję, że jakieś moje uprzedzenia (przeklęte Ferdydurke z łydką, gębą i pupą oraz francuska książka nawiązująca do Alicji w Krainie Czarów… ) nie wpłyną na ocenę. Postaram się je odsuwać.

Bardzo podoba mi się to, że w tak wielu miejscach pojawia się motyw biura. To sprawia, że strona wydaje się jednolita, dopracowana i ciekawsza. Brakuje mi tylko tego motywu na belce.  Napis głosi To nie jest kolejny profesjonalny blog. Ok, ale gdzie tutaj coś związanego z biurem? Pasowałoby dużo bardziej niż to, co możemy przeczytać obecnie. Myślę, że jesteś w stanie to zmienić i chciałabym, żebyś to zmieniła. Ten napis jest jak duża biała kropka na ekranie telewizora – przeszkadza, nie pasuje i psuje efekt. Patrząc na blog, mogę śmiało stwierdzić, że belka jest jednym z dwóch przeszkadzających mi tutaj rzeczy. Drugą jest ten okropny czarny pasek na dole strony. Wygląda jak czarna dziura – wszystko się z niego wyłania i wszystko w nim ginie. To takie… kosmiczne. Myślę, że warto popracować nad tymi dwoma elementami.

9/10 pkt.

Szata graficzna:

Nie wiem dlaczego, ale bardzo podoba mi się takie tło zewnętrzne. Już kiedyś wspominałam, że kojarzy mi się ono z obiciem mebli w zamkach i pałacach przedstawionych w książce, którą bardzo lubiłam oglądać, kiedy byłam małą dziewczynką. W sumie nadal jestem malutka, bo co to jest nieco ponad 160 cm wzrostu? Krasnal i tyle. To bardzo przyjemne skojarzenie, bo zdjęcia nie tylko przedstawiały piękne pomieszczenia, były też bardzo dobrze zrobione i można było dostrzec na nich każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Te właśnie szczegóły były dla mnie wielką radością. Motyw stanowiący znaczną część tła zewnętrznego przywodzi mi na myśl wszelkiego rodzaju herby. Wiele z nich jest okolonych czymś podobnym i prezentuje się bardzo dostojnie. Użycie takiego motywu zmieniło wygląd bloga na lepsze. To bardzo ciekawy zabieg, który pozwolił uniknąć nudnego i jednolitego tła. Dziwnie by to wyglądało, gdyby zostało tam tylko jasne tło i ten diabełek wyglądający jak pewna osoba z mojej uczeni, z którą mam zajęcia. Normalnie jak siostra bliźniaczka. Rogi to akurat ten element, którego jej brakuje. Pewnie są dobrze ukryte pod włosami. Moje skojarzenie nie ma jednak wpływu na ocenę wyglądu, bo stworek jest po prostu uroczy i pasuje do motywu przewodniego strony. A jaką ma minkę poważną. No słodziak po prostu!

Plus za tło wewnętrzne, które przypomina zgniecioną i rozprostowaną kartkę. Co ciekawsze – te zagniecenia dające interesujący efekt nie utrudniające czytania. To bardzo ważne, bo nie ma nic gorszego od próby rozszyfrowania tekstu, gdy wszystko dookoła w tym przeszkadza.

Przyjrzałam się też czcionką, które na blogach często są źle dobrane, jest ich za dużo i są zbyt różne, co mocno zaburza estetykę. U Ciebie wszystko wydaje się być w porządku, bo tytuły ramek i postów mają ten sam kolor i nieco inną wielkość, co w niczym nie przeszkadza. A jedynym niebieskawym napisem jest data. Chwała Ci za to, że nie dostanę oczopląsu.

Jedynym minusem jest ten wspomniany wyżej czarny pasek, na który nakłada się tekst. Efekt średnio ciekawy. Ten element nadaję się do poprawy. Bardzo zaburza interesujący i dopracowany szablon.

9/10 pkt.  

Treść:

Czas zmierzyć się z opowiadaniem, w którym absurd goni absurd. Obym tylko za tymi absurdami nadążyła.

Fragment I – Różnice stref czasowych.

Jeśli Różnice stref czasowych są tytułem, to proszę usunąć kropkę.

Jakub Antoni Aleksander… Brzmi prawie jak imiona mojego kota – też ma trzy. Weterynarz zawsze krzywo patrzy, ale bywa.

Fragment I jest napisany bardzo poprawie. Dotyczy powrotu do firmy Syn, która przez kilka ostatnich lat pracowała za granicą. Początkowo akcja rozwija się powoli, absurd jest niemal niewyczuwalny, a potem dzieją się po prostu cuda. Zakończenie bardzo kontrastuje ze spokojnym początkiem i zastanawiam się, czy ten kontrast nie jest za mocny. To może odrobinę przerazić, bo najpierw prawie nic się nie dzieje, a potem BUM i mamy wijącą się na biurku panią dyrektor, która jest posiadaczką lustra z facetem w środku. Odrobinę za duża przepaść. Myślę, że takie rzeczy powinny być rozłożone w czasie.

Zabrakło mi nawiązań do przemyśleń Syn i jej stanu emocjonalnego. Były jakieś komentarze, jakieś wstawki, ale to za mało. Przez kilka minut spotkało ją bardzo wiele rzeczy. Na pewno kłębiły jej się w głowie jakieś myśli, na pewno miała jakieś wątpliwości, na pewno próbowała zestawić dawną wizję firmy z nową. A może po prostu odsuwała od siebie wszystkie refleksje i analizy? Pod tym względem wypadło nieco słabo, bo jednak reakcje i przemyślenia postaci są bardzo ważne. A skoro narracja jest trzecioosobowa, czyli mamy narratora wszechwiedzącego, to nie powinien on ‘chodzić za Syn’. Powinien zdradzać jakieś szczegóły i informacje o firmie, o tym, co działo się przez te trzy lata, co się zmieniło, skąd się to wszystko wzięło, podczas gdy postać musiałaby na to reagować.

Zabrakło mi opisu wyglądu Syn, ale to dopiero pierwszy fragment, więc liczę na to, że gdzieś go znajdę. Generalnie opisy są tym, na co powinnaś zwrócić większą uwagę: ubranie i fryzury sekretarki i dyrektorki oraz mężczyzny z windy. Nie wrzucaj ich do tekstu tak bez niczego. Ubierz ich, uczesz, nadaj im jakiś kolor, daj im jakieś tęczówki. To ważne, żeby czytelnik mógł sobie wyobrazić spotykanych przez Syn ludzi.

Fragment II- Obiekty kserujące i inne.

Niewiele się tutaj działo, ale rozumiem, że jest to normalne, ponieważ w tytlu znajduje się fragment a nie rozdział. Z racji tego, że opowiadanie odbieram raczej dobrze, pozwolę sobie doczepić się do pewnych nieścisłości, które udało mi się wyłapać. Zacznijmy od Lema, czyli mężczyzny, który jeździ w windzie i bada przenikanie się stref czasowych. Mogłabyś to jakoś rozwinąć, bo jest to bardzo interesujące. Wiem, że jeździ windą i bada, ale co dokładnie robi? Powoli zaczyna razić mnie to, że skupiasz się tylko na Syn. Nie na tym chyba polega rola narratora wszechwiedzącego, ale mogę się mylić. Określiłaś go mianem ekscentryczny, ale nadal nie bardzo wiem w jaki sposób przejawia się ta jego ekscentryczność. Ani nie wygląda dziwnie, ani się dziwnie nie zachowuje, nie mówi też w jakiś niecodzienny sposób, więc gdzie ta ekscentryczność? Myślę, że jeżdżenie windą i prowadzenie eksperymentu nie jest wystarczającą podstawą do używania takich określeń w stosunku do jego osoby. Skoro chcesz, żeby taki był, to zrób coś, żeby czytelnik zaczął to widzieć. Łatwo jest używać określeń, ale trzeba to też umiejscowić i udowodnić w treści.

Troszkę pogubiłam się w Twoich określeniach, bo w pierwszym fragmencie mamy panią dyrektor, a w drugim ta sama osoba jest panią prezes. To pomyłka czy specjalny zabieg?

Brakuje mi szczegółów w opisie korytarza. Ciągle widzę tylko, że jest długi i pusty. Ok, ale ma jakieś ściany, podłogę, jedno i drugie zapewne ma jakiś kolor. Warto o tym wspomnieć. Moja wyobraźnia chyba kiepsko działa, bo u mnie wszystko rozgrywa się w białym kartonie a zamiast ludzi pojawiają się same głosy. Bardzo skąpo opisujesz pojawiające się w opowiadaniu osoby. One na pewno jakoś wyglądają, pomóż mi wyobrazić sobie to jakoś.

W tym fragmencie zabrakło mi również rozmyślań, refleksji i wewnętrznego monologu Syn. Jest człowiekiem, więc na pewno myśli. Pozwól czytelnikowi poznać jej myśli, pozwól dowiedzieć się czegoś o niej. Aktualnie jest ona zupełnie nijaka i anonimowa. Kiepsko jak na główną bohaterkę, nie sądzisz? Przeważnie to główny bohater wywołuje największe emocje, wzbudza sympatię itp. Twoja bohaterka jest mi zupełnie obojętna, ani nie grzeje, ani nie ziębi. To źle. Główny bohater musi robić wrażenie, a Syn jedynie jest. To za mało. Zdecydowanie za mało.

Fragment III – Na ratunek upadkowi!

Pierwszy akapit jest po prostu piękny, realny i mocno oddziałuje na wyobraźnie. Czy nie można by tak z tymi korytarzami, Lemem i Syn? Widzę, że potrafisz, teraz spróbuj robić to częściej. Podoba mi się ten cały zagmatwany opis relacji między pracownikami. Jest w nim coś uroczego i, pomimo pozornego chaosu, widać w nim sens. Natomiast drugi akapit wydaje mi się niekompletny. Wspomniałaś, że Syn rozumie już działanie sfer czasowych. Dlaczego więc nie podzieliłaś się z czytelnikiem tym systemem? To byłoby naprawdę ciekawe i innowacyjne. Nie wiem skąd bierze się ta chęć do tworzenia innowacji a potem skrzętne ukrywanie najfajniejszych rzeczy w opowiadaniu. Nie można tak czytelnia uwodzić i zwodzić za nos.

Brakuje mi większej ilości informacji o firmie. To musi być interesujące miejsce skoro mają filię Kopii i Gramofonii. Myślę, że powinnaś to rozwinąć. Jakiś opis jak to tam wygląda, co tam się dzieje. Może pracownicy mają jakieś specjalne wdzianka? Zostawiasz sobie wiele furtek i możliwości. Praktycznie w każdej linijce mijam coś, co może być rozwinięte i przekształcone w fantastyczny materiał na opowiadania, a Ty jakoś tego nie wykorzystujesz. Może wynika to z tego, że są to fragmenty i wszystko jeszcze się rozwinie? Póki co dla mnie nadal wszystko dzieje się w kartonie, bo nawet opisu biura się nie doszukałam. Trzeba to poprawić moja droga.

Wreszcie! Nastąpił moment, w którym Syn przestała być, a zaczęła żyć. Jakaś emocja, jakieś działanie. Pięć dni w pracy i człowiek się zaczyna odnajdywać, a jednak coś w tej aklimatyzacji jest. Podoba mi się to, że nagle Syn staje przed możliwością zmiany miejsca pracy. Odmiana dobrze zrobi i jej, i mnie. Troszkę za dużo tych pustych korytarzy i braków opisów. Co do tego ostatniego, to zauważyłam, że pojawia się ich coraz więcej. Nadal brakuje wzmianek o ubraniach, włosach, wzroście, budowie itp., ale jest lepiej. Przydałoby się jeszcze dodać jakieś emocje w głowie: powiedziała szybko/wolno/niewyraźnie/cicho etc. Na pewno mówią do siebie w jakiś sposób (wiem, czepiam się). 

Fragment IV – Jądro ciemności.

Na wstępie chcę Cię pochwalić – pojawił się bogatszy opis spotkanej osoby (w tym wypadku tłumaczki) oraz opisy, a także wyobrażenia Syn. Jesteś na dobrej drodze. A teraz, po krótkiej chwili chwały, zejdźmy na ziemię. Pozwolę sobie zacytować: I chociaż filia częściej przypominała cyrk lub gabinet dziwadeł, była jedną z najsilniejszych korporacji na świecie. Ok, filia odbiega nieco od normy, ale nie urasta do miana cyrku lub gabinetu dziwadeł. Jeśli chcesz, żeby czytelnik tak to odbierał, to musisz się bardziej postarać. Dużo bardziej. Zacznij do strojów, potem rozważ wnętrza i napisz coś osobowościach pracowników. Masz w rękawie asa – narratora wszechwiedzącego. Użyj go, a przede wszystkim spraw, aby czytelnik sam widział w Twoim opowiadaniu cyrk. Póki co raczej ciężko mi to dostrzec i określiłabym opowiadanie mianem normalne co, patrząc na zapowiedź, jest dla Ciebie ujmą na honorze. Postawiłaś sobie poprzeczkę wysoko. Teraz spróbuj jej dosięgnąć. Masz całą paletę barw i wydarzeń. Wykorzystaj to. Warto pokolorować te filie, wspomnieć o kształtach budynków, o dziwactwach pracowników. Może są tam kobiety z kolorowymi pasemkami na włosach albo paznokciach w kolorze tęczy? Obowiązuje ich dresscode? Brakuje mi wzmianek o tym. Słysząc cyrk widzę kolory, dziwactwa, szaleństwo. W tym opowiadaniu na razie tego nie dostrzegam.

Pod koniec czwartego fragmentu pojawia się nowa prawie niezidentyfikowana rudowłosa postać płci żeńskiej. Wiem, że dla kobiet włosy są ważne, ale pamiętaj, że są też inne elementy wyglądu, na które warto zwrócić uwagę i o nich wspomnieć. Bulka chyba nie chodzi nago, prawda? Niemniej jednak plus za wzmiankę o kolorze włosów i brodzie. Zauważyłam, że wszystkie kobiety w Twoim opowiadaniu mają długie włosy. Jesteś posiadaczką długich pukli czy może namiętnie zapuszczasz? Wiem, pytanie nie dotyczy opowiadania, ale zawsze ciekawi mnie, czym kierują się kobiety podczas tworzenia innych kobiet.

Fragment V – Studium gruzu.

Ten post jest najlepszym ze wszystkich, które można przeczytać na tym blogu. Pokazuje zachowanie pracowników, skupia się na innej postaci zamiast na niejakiej i nudnawej Syn, która nie odznacza się dosłownie niczym i mogłaby dla mnie nie istnieć, bo nie wnosi do opowiadania niczego. Choć może to się zmieni. Podoba mi się wątek z historią zimnej wojny, jest całkiem zabawny, choć dosyć prosty. Ciekawi mnie tylko, skąd żołnierze brali te zabrudzone pieluchy. Interesująca jest postać Franciszki i jej zboczenie na punkcie formaliny i innych takich oraz kobieta z urojoną ciążą, której ilość dzieci zmienia się w zależności od nastroju. Wreszcie mamy trochę absurdu, którego właściwie brakowało mi od samego początku. Nastawiłam się na coś z kosmosu, a miałam normalność z ciekawymi nazwami i odrobinką absurdu. Troszkę nieadekwatnie w stosunku do opisu, ale jak to zwykle bywa – reklama produktu lepsza od produktu. Mam nadzieję, że tego absurdu będzie więcej w kolejnych fragmentach. Masz pomysły, tylko szkoda, że ich nie wykorzystujesz. Sytuację ze złodziejem mogłaś rozwinąć nieco bardzie. W tej sali konferencyjnej mogło wydarzyć się naprawdę wiele rzeczy – groźby, bójki, striptiz, cokolwiek. Ograniczyłaś się do króciutkiej rozmowy i już znalazł się winowajca. Odrobinę za szybko to wszystko się wydarzyło. Mamy tutaj mocną dysproporcję – kiedy opowiadanie dotyczy Syn wszystko dzieje się powoli, a kiedy przerzucasz się na kogoś innego, akcja przyspiesza. Trzeba to jakoś wypośrodkować i przede wszystkim nadać Syn jakieś cechy. Muszę przyznać, że dawno nie spotkałam się z tak kiepsko skonstruowaną postacią. Rozumiem, że jest główną bohaterką i na tym się to kończy. Co prawda jest nieco lepiej – pojawiają się jakieś jej emocje, przemyślenia, ale tego powinno być znacznie, znacznie więcej. Zrozumiałam, że to ona jest taką normalną częścią tej absurdalnej firmy i ciężko mi uwierzyć, że przyjmuje to tak po prostu. Czasem się zdziwi i tyle. Mało, naprawdę mało. Ona musi być jakaś, musi zapadać w pamięci, aktualnie dla mnie jej nie ma. Syn i tyle. To smutne i bardzo proszę Cię o to, żebyś popracowała nad tą postacią. Spróbuj też wpleść w tą firmę więcej absurdu i kolorów. Niech to będzie dziwne. Póki co lekko odbiega od normy i tyle.

22/30 pkt.

Pisownia:

Fragment I

W końcu jednak uznała, że musi się wziąć w garść, przestać zachowywać jak nastolatek, który wahania nastroju miewa częściej, niż kobieta w ciąży. – bardziej pasowałoby nastolatka, bo w końcu bohaterka jest kobietą, a nastolatek nie zachodzi w ciążę, nastolatka to już prędzej.

Dyrektorkę, Dyrektorce, Dyrektorka – dlaczego z dużej litery i dlaczego sekretarka o swojej przełożonej mówi Dyrektorka? Nie powinna mówić przypadkiem Pani Dyrektor?

Dalej pojawia się już dyrektorka, więc jak to jest? Małą czy wielką literą? Przydałaby się odrobina konsekwencji, dobrze?

zapytała zainteresowana kobieta i rozejrzała się po ograniczonej przestrzeni windy, jakby spodziewają się ujrzeć jakieś niespotykane przyrządy. – spodziewając

Fragment II

odezwało się prychnięcie Beretownika – odezwało się prychnięcie Bretownik.

Fragment III

W porządku, ale do Beretownika się raczej teraz nie dostani – do Bretownik

oddała się nawet drugiemu w kolejności umiłowanemu zajęciu, a mianowicie naśmiewania się ze strony reprezentacyjnej Korporacji.inc. – naśmiewaniu się

Fragment IV

Teatrem Studiów i Teatru – czym pozostanie dla Syn Pałac Kultury i Nauki? Bo pojawiły się dwie wersje – Teatr Studiów i Teatru oraz Pałac Studiów i Teatru. Przypominam o konsekwencji w używaniu nazw.

Zastanawia mnie, dlaczego używasz zamiennie określenia prezes i dyrektor. Mogłabym prosić o wyjaśnienie? Dla mnie jest to błąd, ale może Ty widzisz to inaczej. 

8/10 pkt.

Linki, ramki, dodatki:

Masz kilka pogrupowanych linków, wśród których widnieje odnośnik do Krytycznych, zakładkę na spam, z której albo nikt nie korzysta, albo Ty usuwasz te komentarze. Znalazłam również Twój opis, z którego udało mi się dowiedzieć, że lubisz czytać książki (jakie?), interesujesz się mitologią, kochasz Wielką Brytanię i jesteś tublrholiczką. Przydałoby się jeszcze kilka informacji. Z chęcią zobaczyłabym na Twoim blogu zakładkę dotyczącą inspiracji i może jakiś skrót informacji o firmie z opowiadania.

4/5 pkt.

Statystyka:

Spamu nie znalazłam, odpowiadasz na komentarze, masz czytelników. Pięknie jest.

2/2 pkt.

Dodatkowe punkty od Plotkary:

Za nazwy filii, konsekwencje w trzymaniu się motywu biura oraz imiona i nazwiska bohaterów.

1/3 pkt.

Podsumowanie:

Blog od strony technicznej jest bardzo dopracowany. Opowiadanie jest interesujące i przyzwoicie napisane, ale są niedociągnięcia. Przede wszystkim brakuje mi absurdu i głównej bohaterki. Dla mnie ona nie istnieje, o czym już wspominałam. Myślę, że wszystko to rozwinie się w miarę upływu czasu, czego dowodem może być najnowszy fragment – dużo lepszy od poprzednich, co oznacza, że się rozwijasz. Widać dłuższe przerwy Ci służą, u mnie dają odwrotny efekt. Trzymam kciuki, żeby z każdym kolejnym fragmentem będzie lepiej, barwniej i znajdzie się tam miejsce dla większej ilości absurdu. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać to opowiadanie, choć mocno rozminęło się z moimi oczekiwaniami i z tym, na co nastawiłam się po przeczytaniu opisu ze strony głównej. Mam nadzieję, że moje porady do czegoś Ci się przydadzą. Wszystkiego dobrego w dalszym pisaniu i dużej motywacji oraz wyobraźni.

4/5 pkt. 

Twoje punkty: 59/75

Ocena:  dobry

Tą oto czwóreczką rozpoczynam rok 2013 na Krytycznych. Mam nadzieję, że będziemy wystawiać same takie (i wyższe!) oceny oraz że będzie ich dużo, a nam samym nie zabraknie motywacji do tego.
Uważam też za otwarty sezon na trzymanie kciuków za naszą tegoroczną maturzystkę Beatrycze! 

923. 

P. ; *