[2494] exuguum.blogspot.com

Ocena bloga www.exuguum.blogspot.com

Próby odnalezienia tłumaczenia adresu nie powiodły się. Nadal nie wiem, co on oznacza, ale znalazłam słowo exiguum oznaczające mały. Ciekawe czy znaczenie Twojego adresu jest podobne. Przyznam szczerze, że cieszy mnie forma oceny, jaką wybrałaś. Po tak długiej przerwie w ocenianiu poprzednia ocena, którą pisałam według kryteriów, była dla mnie po prostu męką, choć blog był więcej niż dobry. Dzięki temu, że mogę skupić się wyłącznie na treści, nie muszę prowadzić długiego monologu na temat adresu oraz jego pochodzenia. Liczę na to, że Ty wyjaśnisz mi te kwestie, a ja zajmę się Twoim zbiorem opowiadań. Przejrzałam ich spis i postanowiłam zająć się tymi bez gwiazdki, czyli opowiadaniami, nad którymi już nie pracujesz. Nie chciałabym oceniać czegoś, co wciąż jest w fazie tworzenia, wolę gotowy produkt, który mogę przejrzeć od początku do końca, a nie od początku do jakiegoś momentu. 

Nadzieja

Drugi akapit tego opowiadania jest po prostu piękny. Porównanie ludzi do rzeczy produkowanych na masową skalę i wrzucanie do ich wnętrza  karteczki z przeznaczenie jest niesamowite. Pomysł z wybuchem, jako przyczyną rozrzucenia tych ludzi po świecie, jest bardzo oryginalny i innowacyjny. Równie dobrze mogłaś napisać, że wpakowano ich do ciężarówek, którym losowo wybierano miejsce dostarczenia, ale nie byłoby to tak efektowne jak wybuch – potężna i nieokiełznana siła będąca jednocześnie siłą sprawczą całego zajścia.

Opowiadanie utrzymane jest w nastroju melancholijnym. Wydobywa się też z niego wiele smutku, bólu i niezdecydowania. Udało Ci się przedstawić poszarpane i chaotyczne myśli tak, że dało się je zrozumieć, choć czasem było to naprawdę trudne i musiałam czytać dany fragment po kilka razy, żeby wyłapać jego sens. Rozumiem, że miało być chaotyczne, żeby podkreślić wewnętrzne rozterki bohaterki oraz pokazać, jak szarpią nią emocje i jak bliska jest od rezygnacji ze wszystkiego, ale musisz uważać, żeby tej granicy chaosu nie przekroczyć, bo wtedy całość staje się niezrozumiała, czytelnik zaczyna się gubić.

Można powiedzieć, że zakończenie  jest w pewnym sensie pozytywne – postać nie zabiła się, nie zrezygnowała, nie utraciła nadziei, a mimo to czuje się smutek wynikający z jej postępowania, bo to, że podniosła się i odeszła, wcale nie oznacza, że teraz wszystko już będzie dobrze. Nie wiem, czy było to Twoje zamierzone działania, czy wyszło przypadkowo, ale udało Ci zaznaczyć, że to jednak nie jest początek nowej, dobrej historii jej życia. 

W dół

Rzuciło mi się w oczy nie moralne, ale oprócz tego błędu nie mogę nadziwić się ilości kolorów. Czekoladowopomrańczowo, miętowo miodowo – to naprawdę piękne słowa, które nie tylko skłaniają mnie to próby wyobrażenia sobie, jaka to barwa, ale też pobudzają moje zmysły. Od prawie roku nie mam styczności z lekcjami języka polskiego i nie lada problemem było dla mnie określenie, czy aby na pewno ciche włosy, pachnący głos, widoczne zapachy, wysłuchanie dotyku, wąchanie i gryzienie wspomnień można określić mianem oksymoronu. Definicja pasuje, coś tam kołacze mi się w myślach, że to faktycznie to, ale mogę się mylić, więc w razie błędu, proszę zwrócić mi uwagę i poprawić błąd. Tak naprawdę chodzi mi o niecodzienne połączenia słów. Każdy z nas wie, że oddech ma jakiś zapach, ale głos można określić jako głęboki, piskliwy, niekoniecznie pasuje do niego określenie posiada zapach. Śpiewające włosy są pięknym uosobieniem i dosyć innowacyjnym na tle utworów i opowiadań, w których spotkać można tańczące na wietrze włosy w kolorze [tu wstawić kolor wedle własnego uznania]. Doceniam zabawę słowem, z której udało Ci się stworzyć coś, co ma w sobie nutkę erotyzmu, melancholii i pasji. Post kojarzy mi się z zakochaniem, kiedy to wszystko związane z obiektem westchnień sprawia przyjemność, fascynuje, porywa i skłania do wielogodzinnych rozważań i wspomnień przed snem, kiedy to euforia i ten przyjemny ucisk nie pozwalają zasnąć. Udało Ci się to pokazać, wiesz?

Życie na puchowym dywanie

W tym poście trochę przeszkadza mi narracja. Najpierw są to jacyś my, potem jakiś ja odnoszący się do jakiegoś Ty, dalej jacyś oni. Za dużo tutaj się dzieje, za szybko wszystko zmieniasz, brakuje odrobiny płynności, za dużo skakania z kwiatka na kwiatek. Przyznam, że nie wiem, jak pisałaś post, ale różnica między pierwszą częścią [dwa długi akapity] a kolejnymi fragmentami jest po prostu ogromna. Początek jest bardzo dobry, spójny, używasz tam pięknych słów, interesujących sformułowań jak np. gubimy środek dnia i koniec nocy w pudełeczku ze starymi skarbami, a następnie robi się jakoś tak… nagle, inaczej, o wszystkim, o niczym, dużo, mało, niczego, wszystkiego. Namieszałaś. Stworzyłaś dobry wstęp, ale nie rozwinęłaś tego. Dorzuciłaś luźne myśli i wyszło z tego, co wyszło. Brakuje mi takiego płynnego przejścia między wszystkimi tymi akapitami. O ile można się tego doszukać w pierwszych dwóch, o tyle następne… każdy jest z innej bajki. Rozumiem, że chciałaś przekazać wiele bólu, emocji i najlepiej umieścić w tym poście wszystko, co się da, ale widocznie za bardzo chciałaś i nie wyszło. Motyw, który zmierzałaś przedstawić, bardzo tragiczny i mocny, stracił na znaczeniu w takiej formie. Gdzieś się rozmył i został przykryty ciągłymi zmianami utrudniającymi zrozumienie. 

Od godziny umierałem

Dawno nie czytałam czegoś tak smutnego. Mężczyzna, który dopiero pochwał ukochaną pozwolił ponieść się emocjom, wspomnieniom tego, jak najbliższa osoba umarła na jego oczach. Pragnął śmierci, samotności, jej bliskości. Udało Ci się przedstawić jego rozterki, uchwyciłaś i pokazałaś chwilę, w której walczy sam z sobą o spokój, życie i to, co będzie dalej. Poddaje się, spada w dół, chce odpuścić, odrzuca walkę, ale mimo wszystko wstaje, podnosi się i postanawia żyć za dwoje. Piękne zakończenie tragicznej i przygnębiającej historii. Początkowo myślałam, że przedstawisz proces, w którym wybiera życie oraz skutki tego procesu, jego dalsze losy, decyzje, zmiany, ale Ty skupiłaś się na chwili, która w jego mniemaniu trwała wieki, a była najważniejszą chwilą jego życia. Bardzo udany zabieg i trafna decyzja, żeby skupić się na emocjach towarzyszących mu bezpośrednio po pożegnaniu ukochanej. Długo zastanawiałam się skąd wziął się pomysł na tego typu post i doszłam do wniosku, że nie chcę wiedzieć. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że nie dane było Ci doświadczyć czegoś takiego. Pokazałaś rezygnację człowieka, najgorszą rzecz, jaka może spotkać człowieka – dobrowolną rezygnację z własnego życia, poddanie się, brak motywacji i choć zakończenie jest dobre, nie może cieszyć czytelnika, bo w pamięci pozostaje mu obraz okropnego zdarzenia, jakiego doświadczył bohater. Doceniam, że bohaterem uczyniłaś mężczyznę. Czasem dziewczyny mają skłonności do pisania wyłącznie jako kobieta i sprawia to wrażenie monotonii. 

Idalandia

Początek kojarzy mi się z babcinymi opowieściami, a to niewątpliwie miłe odczucie. Czasem w czytaniu pojawiały się zgrzyty, szczególnie przy tym zdaniu: Ewentualnie, jeśli jakaś osoba ją bardzo zaintrygowała, pozwalała jej przekroczyć próg w całości, nie rozdzieliwszy przed zaproszeniem jej na części. Moim skromnym zdaniem bardziej pasowałoby nie rozdzieliwszy jej na części przed zaproszeniem. Wiem, że Twoje zdanie wygląda bardzo pięknie i okazale, ale przy nadużywaniu tego typu szarad czytelnik przestaje rozumieć, o co chodzi i musi czytać wszystko kilka razy, żeby wyłapać sens. Powinien delektować się dobieranymi przez Ciebie słowami, tworzoną historią, a nie wracać się kilkakrotnie, żeby wiedzieć, co stało się między zdaniem 12 a 15.

Urzekłaś mnie fragmentem o jesieni kojarzącej się z nocą, o tym, że to uspokajający dzień powinien być nocą oraz akapitem o pasie startowym. Naprawdę piękne słowa. W tym poście zabrakło mi opisu nad-życia. Rozpisałaś się o przed-życiu, przedstawiłaś je oraz pokazałaś bohaterkę, jako osobę, uciekającą do swoich wyobrażeń pełnych wytworzonych i nierzeczywistych postaci o takich, a nie innych charakterach, a potem był już koniec. Czuję lekki niedosyt, bo albo nie zrozumiałam, co oczywiście jest możliwe albo post jest niekompletny, co nieco mnie martwi. Chciałabym wiedzieć, jak to było z tym nad. To mogłoby być interesujące, szczególnie w odniesieniu do takiego przed. 

Aleja

Ma wstępie proponuję zapisywać cyfry słownie. To 5, 4 i 7 bardzo wyróżnia się w tekście, a powinno być jego zwykłą częścią, prawda? W poście nie pasuje mi jedynie zdanie ujęte w cudzysłów i dwa pytania widniejące na końcu. Wydają mi się nie pasować do tego, co zostało opisane powyżej. Bardzo prosiłabym o wyjaśnienie, do czego się odnoszą, bo ciężko jest mi powiązać je z wcześniejszymi akapitami szczególnie, że w pierwszej linijce napisałaś Jesteśmy tylko chłopcami i dziewczętami, kroczącymi po nowym świecie. Trochę się pogubiłam. W tej notce niewątpliwie jest coś ładnego i wartego uwagi, ale nie porwało mnie to. Mam wrażenie, że jest to kiepskie powielenie w dół, gdzie pojawił się już motyw namiętności, dotyku, parterów. Wiem, że postu się różnią, ale są między nimi wyczuwalne różnice, które powodują, że tytułowa Aleja automatycznie wypada gorzej i podczas czytania ma się wrażenie, że to już było. Inaczej wygląda to w przypadku dwóch różnych blogów, a inaczej, gdy podobieństwa spotyka się na tej samej stronie. Trochę za dużo tutaj stosunków międzyludzkich tego typu. Mam nadzieję, że dalej będą jakieś innowacje jak te opisane w od godziny umierałem.

Zero bezwzględne

Czyżbyśmy wkraczali w świat fizyki, która przez studia jest mi tak bliską? Po przeczytaniu dochodzę do wniosku, że to tylko subtelne zahaczenie o jej bardzo dalekie peryferia. Nie zmienia to jednak faktu, że post jest naprawdę bardzo piękny. Znów mamy kobietę, mężczyznę i relacje między nimi, ale udało Ci się to ukazać nieco inaczej. Skupiłaś się na fascynacji, jaką ona darzy jego osobę oraz na jej zachowanie po tym, kiedy on znika, odchodzi. Pokazałaś stan zawieszenia, chęć schowania się gdzieś daleko od świata. To już na tym blogu było, ale teraz opisałaś to z nieco innej perspektywy – mniej tragicznej, pozbawionej śmierci. To powielanie motywów skłania mnie do myśli, że lubisz opisywać relacje damsko-męskie na różnego rodzaju etapach i z różnej strony. Chciałabym jednak przeczytać coś, co nie będzie przypominało mi czegoś, co już na blogu się pojawiło. Doceniam, że znajduje na Twoim blogu podobne tematy różniące się realizacją, ale drobna zmiana nie zaszkodzi. 

Początek – niebieski dom

Tłumione w poduszkę orgazmy – jesteś moim mistrzem! Czytałam to chyba z dziesięć razy, żeby przekonać się, że naprawdę to napisałaś i że nie jest to wytwór mojej zboczonej wyobraźni. Gratuluję odwagi w doborze słów. Nawet w Internecie ludzie mają jakieś opory przed używaniem tego typu słów. Seks tak, ale orgazm to już niezbyt… Dziwni ci ludzie.  

Podoba mi się, jak operujesz nastrojem w swoich krótkich opowiadaniach. Feliks w euforii od nadmiaru motyli w brzuchu i dobrych emocji trafia do innego, kolorowego i dosyć przerażającego miejsca, z którego wraca dosłownie w ostatniej chwili. Przejście od pozytywów do strachu było bardzo zgrabne i udało Ci się wzbudzić napięcie. Byłam ciekawa, co stanie się, kiedy te kobiety wreszcie go dopadną.

W Twoich opowiadaniach lubię to, że wszystko rozgrywa się w normalnych miejscach – np. zwykła ulica z drzwiami i oknami albo pokój. Nie udziwniasz, nie wrzucasz historii to niepasującego otoczenia, wybierasz normalne przestrzenie, których zwyczajność  rekompensujesz człowiekowi słowem, pięknymi określeniami, porównaniami, barwami wplecionymi w historię. Ba

Proponuję, żebyś w wolnej chwili przejrzała ten post i poprawiła literówkę przy udach. Powinno być smukłych a nie smukły. 

Kobieta, Miasto i Muzyka

Piękne uosobienie miasta i muzyki. Pewnie gdybyś pisała je z małej litery, to nie zorientowałabym się, ale pisane z wielkiej były niczym osoby, żywe postacie, które myślą, dokonują wyborów i spotykają się. Przykro mi, że w tak smutnych okolicznościach. Po raz kolejny przedstawiłaś bardzo tragiczne wydarzenie w otoczce pięknych słów, które tylko spotęgowały smutek będący skutkiem przeczytania tego. Podoba mi się to, że szukasz nowych, innych sposobów na ukazanie relacji, jakie zachodzą między ludźmi oraz do pokazania tego, co czują w trudnych chwilach. Potrafisz operować słowem, tworzysz nastrój, który udziela się czytelnikowi. Gratuluję Ci tego.

Bardzo podobał mi się fragment o córce kobiety oraz próba wyjaśnienia tego, dlaczego umarła. Niezwykle dobijający, ale sam sposób mogę zaliczyć do niekonwencjonalnych.

Skłoniłaś mnie do refleksji nad tym, co skrywają w sobie samotni ludzie i osoby mijane na ulicach. Może wcale nie są tacy szczęśliwi na jakich wyglądają? Może smutek widniejący na twarzach nie jest powodem złego życia, ale błędnego poglądu, że posiadają złe życie?

Ponownie zastanawiam się, skąd czerpiesz inspiracje. I po raz kolejny mam nadzieję, że nie z własnego życia. 

Paryż

Mam nadzieję, że nie będziesz na mnie zła za to, że pierwszy i drugi dzień w Paryżu potraktuję jako całość.

Początek, zamiast wprowadzić mnie w historię, sprawił, że zaczęłam zastanawiać się,  o co chodzi z tym poruszaniem mięśniami. Z biologii zawsze byłam beznadziejna, pewnie dlatego studiuję fizykę, ale wydaje mi się, że mięśniami się nie porusza i że stanie samo w sobie wymaga od mięśni jakiejś pracy. W końcu pozycja prosta nie jest takim powszechnym zjawiskiem w przyrodzie. Zostawmy to, to tylko takie moje myśli.

Wplątałaś w wizytę mężczyzny w katedrze Notre Dame tyle emocji, tyle przeżyć i taką dawkę nastroju, że zapragnęłam spakować się, jechać, wejść, zobaczyć i sprawdzić, czy poczułabym to samo. Ostatnio wraz ze znajomymi studentami fizyki postanowiliśmy zrównoważyć ilość  nauk ścisłych wycieczką po mieście, w którym znajduje się nasz wydział. Oglądaliśmy stare kamienice, podziwialiśmy kościoły, wąskie uliczki tak urocze, że nie wpadłabym na to, że w takim mieście można znaleźć takie perełki. I tak, towarzyszyły temu niezwykłe emocje – od zaskoczenia, po fascynację. Po tym doświadczeniu jestem w stanie zaryzykować stwierdzenie, że katedra Notre Dame mogłaby wywołać we mnie odczucia porównywalne do tych, jakich doświadczył mężczyzna z opowiadania. Ciekawi mnie, czy Ty miałaś okazję doświadczyć czegoś takiego, czy to tylko wyobraźnia.  Zarówno w jednym, jak i drugim przypadku, jestem pod wrażeniem tego, że potrafisz zmienić to w tekst. Mnie to niestety nigdy nie wychodziło i pewnie stąd ta niezwykła radość, kiedy dane jest mi przeczytać coś takiego.

Opis drugiego dnia dotyczy kobiety przechadzającej się po ulicach Paryża. Skupiłaś się na jej doświadczeniach, na tym, jak czuje się, jako chwilowy mieszkaniec Paryża, czy się z tym identyfikuje. Udało Ci się uchwycić w tym wiele gracji, wdzięku i delikatności. Między wierszami dostrzec można, że jest to kobieta lubiąca życie, nie bojąca się podejmowania próby. Każdy z nas powinien taki być, czyż nie?

Nie mogę nie wspomnieć o tym,  że zauważyłam pewne urozmaicenie, jakim jest odstępstwo od relacji damsko-męskich, które powoli zaczynały mnie męczyć. Teraz na pierwszy plan wysuwa się miasto, jego elementy, budynki oraz osoba poznająca to miejsce, jego życie, historię, stykająca się z jego odmiennością, z czymś, co dla tej osoby jest zupełną nowością.

Pola słoneczników

Pozwoliłam sobie na pominięcie opisów kilku postów, bo nie ukrywam, że ciągłe chwalenie zaczyna mnie przytłaczać. Lubię chwalić drugą osobę, jej pracę, talent i to, co robi, ale ileż można? Mam zbyt ubogi słownik, żeby tak sypać co chwila nowymi komplementami.

Uwielbiam słoneczniki, wyglądają jak taka ziemska wersja słońca, która każdego potrafi uwieść swoim kolorem. Ty również wykorzystałaś w swoim opowiadaniu ich barwę. Stworzyłaś z nich doskonałe tło do rozmowy dwóch osób. Właściwie nie tylko tło, ale również przerywnik i uzupełnienie myśli dziewczyny, która co rusz wraca właśnie do pola pełnego słoneczników. Te piękne kwiaty wykorzystałaś również do roli szubienicy. Stworzyłaś z nich coś niezwykłego i potwornego za razem. Po raz kolejny Twoje opowiadanie ociera się o tragedię. To niezwykłe, że najpierw potęgujesz nastrój, pokazujesz kolorowy i barwny świat, a potem po prostu wplatasz w to tragedię. Robisz to tak niewinnie i subtelnie, że czytelnik uciekający myślami do słonecznikowych pół po prostu przyjmuje tą przerażającą część ze spokojem, bez konieczności zadawania pytań, usypiasz jego czujność.

Ćma

Podoba mi się, że użyłaś ćmy do pokazania motywu ucieczki. Mogłaś użyć kota, psa lub innego zwierzęcia, a zdecydowałaś się na ćmę, która jest nieco tajemnicza, niezrozumiała i jedyne, co o niej wiemy to to, że jest brzydszą wersją motyla i masochistycznie dąży do światła. Wspomniany motyw pojawił się również w Polach słoneczników, ale to właśnie w tym opowiadaniu jest lepiej widoczny, bardziej zrozumiały, lepiej zobrazowany. Ćma i jej odruch ucieczki będący skutkiem naszego ruchu jest bardzo naturalny, każdy doświadczył kiedyś tego z jakimś zwierzęciem lub człowiekiem i potrafi do sobie wyobrazić.

W Twoich opowiadaniach najbardziej podobają mi się opisy i emocje. Potrafisz stworzyć coś z niczego. Skupiasz się na drobiazgach, szczegółach, pojedynczych chwilach. Tworzysz z tego wspaniałe obrazy, łączysz to w historie, które przedstawiasz za pomocą pięknych słów i oryginalnych określeń. Bawisz się słowem, nie boisz się go, korzystasz z dobrodziejstw naszego języka. Odrobinę martwi mnie to, że tych damsko-męskich relacji jest tak dużo. Wiem, że to temat rzeka, który można analizować na nieskończoną ilość sposobów, ale warto czasem od tego odejść, pozwolić odetchnąć czytelnikowi i dać mu do przeczytania coś innego, np. coś podobnego do dni w Paryżu. Myślę, że Twoje słownictwo, styl i sposób opisywania i przedstawiania różnych rzeczy jest na tak dobrym poziomie, że możesz dobierać dowolną tematykę, zmieniać ją za każdym razem, próbować czegoś nowego i dalej będzie to przyjemnie w odbiorze. Spróbuj powalczyć z monotematycznością i powielającymi się motywami. Winogrona w różnych kolorach to nadal tylko winogrona, choć różnią się smakiem, barwą i wyglądem. 

Ocena: bardzo dobry  

955. 

P. : *